வண்டிப்புகை

ஓய்வாய் மேசையில்
படுத்துக் கிடக்கும் பேனா
இடுங்கியிடுங்கி விரியும்
குட்டிக்கண்களுக்கு
காலத்திலுறைந்த
ரயில்வண்டியாய் தெரிகிறது.
இருதயத்துக்கு
அருகாமையிலிருக்கிறது
சட்டைப்பை.
விடாமல் அதைப்பற்றிக் கொள்கிறது
காற்றிலுறைந்த 
வண்டிப்புகை.

எப்படி?

பதில் தருவீர்கள் தானே குருவே ?

அதில் என்ன சந்தேகம்?

சந்தேகம்தான் கேள்வியே..
சிலையாவது அப்புறம்.
கல்லாக முடிகிறதா புத்தா?

தேய்வழக்கு

கைவசம்
உள்ளவற்றில்
மகோன்னதமான
ஒன்றைத்தேர்ந்து
உங்களுக்கு
பரிசளித்துவிடத்
தேம்புகிறேன்.

கந்தலும்
பழுப்புமாய்
இதுதான்
வந்து நிற்கிறது.

நமது கிழங்களின்
மாரில்,மடியில்,
விரல்களில்,
தசைமடிப்புகளில்
தேங்கியிருந்து
நாய்க்குட்டியின்
ஊமைக்கண்ணில்
வழிகிறதும்
அரதப்பழசுமான
அதே அன்பு

நெடுநாள் பாரம்

நல்ல  ரசிகனவன்
சாளரம்  மறையுதென்றே
மல்லிப்பந்தல்  கொடியறுத்தான்.
முறுவலின் திரைகளென்று
உதடுகளைக் கத்தரித்தான்.

மாராப்பில் இருநிலவு
இரண்டிலும் பெருங்குறைகள்
உச்சிக்குமிழ்களில்
இத்தனை ஒழுங்கெதற்கு

அழகு செய்யப் பழுத்த பென்சில்
விரலிடையே புகை பரப்ப
மூர்க்கனவன்அருங்கலைஞன்
எனக்குத்தான் கட்டுபடியாகவில்லை.

பின்மதியப் பொழுதில்
மடியிருந்த தலையை
மெல்ல இறக்கி வைத்து
காற்று கலைத்து விடாதிருக்க
அம்மியை அதன் மேல் வைத்தேன்.